میشه بریم یه جا، زندگی نمیره؟
به نظرم احمقانه‌ست که از آدم‌ها بابت احساساتشون گله‌مند باشیم یا ازشون بخوایم که طورِ دیگری احساس کنند.
برای مثال، گله‌مند باشی از این که به اندازه‌ی مطلوب دوستت نداره، بهت اعتماد نداره، دلش نمی‌خواد باهات وقت بگذرونه، باهات راحت نیست، و امثالهم.
آخه ارادی که نیستش، دلیه. شما خودت می‌تونی تصمیم بگیری که فلانی رو بیشتر دوست داشته باشی؟ خب نمی‌شه دیگه. نتیجه هزارتا چیزِ معلوم و نامعلومه، نتیجه‌ی چیزهاییه که ممکنه کاملا خارج از اراده‌ی ما و بقیه‌ی آدما باشن.
احمقانه‌ست که از کسی چنین انتظاراتی داشته باشی حالا فک کن از خودت اگه همچین توقعاتی داری چقدر نامعقوله....
اما هممون از خودمون چنین چیزایی میخوایم! ببین خره چرا اینو دوست داری این اصلا زمینه تو آسمونی میفهمی؟ یکم میفهمی ولی شب بشه دیگه تموم فهمت به فنات میده :) یا مثلا ببین این کیس همه چیش اوکیه آدم حسابیه چرا آخه به دلت نمیشینه چه مرگته دختر؟ به دلم نیست دیگه چه میشه کرد.
اینا که تا اینجا توضیح واضحات بود اما یکی به من بگه پس "دل به دل راه داره" کجای داستانه؟ چطور میشه که...
دقیقاً
و همین که دلیه، خیلی عجیبش می‌کنه. از یه طرف پایدارش می‌کنه، از یه طرفم خیلی ناپایدار به نظر می‌رسه. انگار که هر لحظه ممکنه همه‌چی تموم شه.
نمیدونستم نیاز داشتم همچین چیزیو یکی انقدر شفاف بیان کنه.
