چم به معنای رود

کمه هنوز.

بیشتررررر D:

خوب شد کامنتا رو خوندم وگرنه پستای قبلی رو از دست میدادم. هم این پست هم separation of concerns... دقیقا بهشون تو این زمان نیاز داشتم.

دلم تنگ شده بود واسه پست‌هات، بیشتر بنویس پسر! :)

هم می‌فهمم چی میگی. هم نمی‌فهمم چی میگی. :))

آره شریف بودن برتری نیست. می‌خواستم مثالم ملموس باشه که یه جایگاه تقریباً خوب که فیلتری که باید ازش رد شی سخت‌تر از جاهای دیگه ست رو بشه راحت تصور کرد.

ولی در کل هم من بین کسی که در اساسی‌ترین نیازهای زندگی‌ش مثل خوراک و پوشاک و مسکن دچار مشکل بوده و کسی که خوراک و پوشاک و مسکنش مهیا بوده، اما اختلالات روانی و ضریب هوشی پایین و مشکلات انتزاعی از این دست داشته، تفاوت می‌بینم و به نظرم در بهترین حالت و بی‌مشکل ترین حالتش هم، فرد اول در کل زندگی سخت‌تری پشت سر گذاشته.

فقر خیلی موضوع مهمیه و حفره‌هایی که برآورده نشدن نیازهای اساسی در شخصیت اون فرد ایجاد می‌کنه، هرگز قرار نیست با هیچ چیز درستی پر بشه. 

می‌تونی در این رابطه کتاب نردبان شکسته رو بخونی تا متوجه منظورم بشی. 

این نوشته‌ت برایم با باقی فرق می کرد.  بیشتر دوستش داشتم.تو خیلی زیبایی چمران. امیدوارم روبه‌راه باشی/بشوی.

من حس می‌کنم به مخاطب می‌خوان بگن اگر من و تو الآن یه جا وایسادیم دلیلی بر این نیست که گذشته برابری هم پشت سر گذاشته باشیم. 

فرض کن دو تا جوون رو که هر دو مثلا دانشگاه شریف قبول شدن. یکی‌شون تو یه خانواده معمولی با تفکرات معمول ایرانی و وضع مالی متوسط مردم زندگی کرده، سر وقتش مدرسه‌شو رفته. سر وقتش کلاس کنکور‌هاش رو رفته و اتاق شخصی‌ش رو داشته و خلاصه چالش خاصی برای درس خوندن نداشته. 

و اون یکی تو یه خونه خرابه بزرگ شده که یه مردک عوضی بالاسرش بوده، در کودکی کودک کار بوده و وسایل بازیافتی جمع می‌کرده، در فقر و تنگ‌دستی هم بزرگ شده. حالا بنا به تصادف و شانسی که آورده، یه خیری پیداش کرده و حمایتش کرده تونسته از یه زمانی به بعد خوب درس بخونه و خودش رو برسونه به اون دانشگاه. به نظر من دومی فضیلت داره. فضلش بدبخت بودنش نیست، فضلش تلاشیه که کرده، از نکبت و زباله، طلا و مس بیرون اومدن فضیلته، وگرنه از دکان زرگری و طلافروشی که خب معلومه طلا می‌‌آد بیرون. اگر در اون شرایط بزرگ شده باشی و بشی این، هنره. به نظر من حق دارن که گاهی بهش اشاره کنن که ما از یک سیاهی مطلق بیرون اومدیم و اگر الآن با کسی که نهایتاً از یک فضای خاکستری بیرون اومده، یک جا ایستادیم این ما رو با هم برابر نمی‌کنه. 

مثلا من بیشتر وقتا دلم میخواد برم از همه جا از همه چیز دست بکشم و درعین حال کسی باشه که نذاره! با اینکه میدونم همچین کسی وجود نداره یا لااقل در حد ۱۰۰ که توی ذهن منه اصولا نبایدم وجود داشته باشه! هی دَم میزنم از این رخوت! چه افتخاری داره آخه؟!

تنبلی ، بیخوابی، تمایل به پرخوابی! اتلاف وقت، کارای بیهوده، داد و بیداد از اینکه چرا هیشکی منو  دوست نداره :))) هیچی ندارم بپوشم و....

چه خوب کردی این رو نوشتی.