آدمیزاد سختشه که بگه به من توجه کن، برای همین قیل و قال راه میاندازه، عصبی میشه، داد میزنه، قهر میکنه، فرار میکنه، با خودش و زمین و زمان لج میکنه، برای اینکه به چشم بیاد؛ برای اینکه دیده بشه.
تو فقط میبینی که چشماشو میبنده و داد میزنه و هیچی نمیشنوه، اون داره میپره و دستاشو تکون میده و میگه «هی! من اینجام! ببین منو!»
داره میگه «یا منم فقط یکیام مثل بقیه، با این فرق که بیشتر از بقیه خودمو برات میکشم؟»
و میدونی اون چهقدر درموندهست؟
اون داره داد میزنه «به من توجه کن»، این سراسر استیصاله و وقتی به زبون بیاد، اگه به زبون بیاد، دیگه گفتن و نگفتنش فرقی نداره...
- يكشنبه ۱۵ تیر ۹۹