از این پس، محتواهای فارسیم رو توی ویرگول مینویسم:
انگلیسی‌ها رو هم، مدیوم:
در آینده‌ای بلندمدت‌تر هم، دوست دارم توی کانال تلگرام لینک بدم به همه‌ی بقیه. استاک کردنِ من راحته، همین Chamrun رو هرجا بزنی، به یه چیزی می‌رسی. :))))
بعضی نوشته‌هام هست که جاش همین‌جاست، نه مدیوم و ویرگول، اما نکته‌ی غم‌انگیزی که وجود داره اینه که بابتِ انتشارِ «اون» نوشته‌ها، معمولا چیزی از وبلاگ نگرفته‌م. فعلا واسه خودم می‌نویسمشون. شاید یه روز دوباره اینجا نوشتمشون، شاید یه روز کتاب شدن، شاید یه دفترچه‌ی قدیمی شدن که موقع مینیمالیست‌بازی می‌نذازیش دور. نمی‌دانم.
ویرگول مزایای خیلی زیادی نسبت به بلاگ داره، ولی این‌ها مواردِ اساسی‌اش هستن که باعثِ مهاجرتِ من شدن:
۱. از نظرِ نرم‌افزاری، بلاگ دیگه زنده نیست، صرفن داره نفس می‌کشه. احتمالِ خوبی داره که یکی از همین روزها بلاگ رو بفروشن و بعدش ممکنه هر اتفاقی بیفته. ناراحتم از این که این همه فعالیت داره روی محصولی رخ می‌ده که دیگه توسعه داده نمی‌شه. ویرگول هم گل و بلبل نیست از این جهت، اما باز بهتره کمی.
۲. فکر می‌کنم محتوایی که توی ویرگول می‌نویسید، می‌تونه خیلی بیشتر خونده بشه. خیلی پیش اومده که دنبالِ یه محتوایی باشم و به یه پستِ ویرگول بخورم. برای منی که یکی از هدف‌های اصلیم از نوشتن اینه که یه کمکی رسونده باشم و تجربه‌هام رو به اشتراک بذارم، این مورد تعیین‌کننده‌ست.
- سه شنبه ۹ بهمن ۰۳
