بچه‌ها بچه‌ها، ای وای.
من از خیلی وقت پیش همه‌اش در تلاش بودم تا احساساتِ جذابِ زندگی رو به دو دسته‌ی خوب و بد تقسیم بکنم. نمی‌دونم چرا توی این همه سال همه‌اش داشتم تلاش می‌کردم که خودم داستان رو بفهمم و نرفتم چار کلمه بخونم ببینم علما چی می‌گن.
چند هفته پیش بود که شروع کردم به چرخیدن تو اینترنت و یوتوب و به این ویدیوی جالب رسیدم:
https://www.youtube.com/watch?v=EKkUtrL6B18
توش Dr. Robert Lustig داره یه توضیحاتی در مورد کتابش می‌ده: THE HACKING OF THE AMERICAN MIND
لپِ مطلبش این بود: «خوشحالی و لذت فرق دارن با همدیگه، یکی نیستن. این شادیه که باعث رضایت و آرامش می‌شه، اما لذت نه، تو همواره لذتِ بیشتر و بیشتری می‌خوای و هرچقدر هم که دوزش رو ببری بالاتر باز هم احساس رضایت نمی‌کنی. خوشحالی سروتونین ئه، و لذت دوپامین.»
اوکی، تقریبن همه‌ی حرف‌هاش برام تکراری بود، هر کدوم رو یک جای دیگه و به یه زبون دیگه و با کلمات دیگری شنیده بودم، ولی یه چیزی گفت که اصلن ای وای. «دوپامینِ بیشتر یعنی سروتونینِ کمتر و برعکس.»
ای وای.
شاید بتونم بگم تاثیرگذارترین گزاره‌ای بود که در عمرم شنیدم، احتمالن چون یک عااالمه از آزمون و خطاهام پشتش بود.
یاد رضا عطاران می‌افتم «دیگه این دوپامین رو هم مصرف کنیم و دیگه سروتونین، سروتونین، سروتونین.»
قبلن فکر می‌کردم «اوکی دوپامینیا هم جالبن بالاخره و به جای خود، اما باید تمرکزت روی سروتونینیا باشه» ولی از وقتی که فهمیدم رابطه‌ی عکس دارن، تصمیمم رو عوض نمودم.
- پنجشنبه ۱ آذر ۰۳