چم به معنای رود

یه عمر دوست و رفیق ویژه (۲مورد) و خوب (۳مورد) پیدا کردم که طی جابجایی اخیرم که در جریانش هستی همشون توی یه شهر دیگه موندن. امروز ساعت ۳ شب یکیشون پیام داده: نمیشه بیای تهران بغلت کنم؟دلم خیلی برات تنگ شده خیلی جات خالیه توی لحظه هام. باید یه عالمه با هم راجع به همه چی حرف بزنیم. کاش بودی...

اینم به دلایل قبلی اضافه کن لطفا! آدمهایی که بغلشون امن و آرومه میتونن کلمات نجات بخش بهت بگن ساعت ۳ صبح بی مقدمه...

اونکه بغل رو اختراع کرد لال بود میخواست همه چی رو با هم بیان کنه :)

این دلایل خوبن : اینکه فک میکنی چیزی تا رسیدن به اون هدفی که چند ساله دنبالش بودی نمونده و بیشتر راه رو رفتی یا براش تا اینجا سختیای زیادی کشیدی و حیفه. اینکه شاید اوضاع تغییر کنه. اینکه باید چیزای جدیدی تجربه کنی هنوز خیلی کارای مورد علاقه داری که انجام بدی. اینکه میتونی بری سفر و خستگی در کنی. میتونی یه صبح تا عصر کنار مامانت باشی و هی نگاش کنی و دلت برای خستگی و رنج هاش بره و فکر کنی ببینی چجوری میتونی حس لذت و خوشحالی بهش بدی. میشه با خودت خلوت کنی بری دل طبیعت کنار یه رودخونه و به یه درخت تکیه بدی و صدای طبیعت رو گوش کنی ذهنتو برای لحظاتی هم که شده از دغدغه هات خالی کنی و دل بدی به بوی نم خاک  و فکر کنی تنها نیستی... این برگهای لطیف و آواز پرنده‌ها و نسیم خنک هم دارن دووم میارن شاید برای اینکه بتونن کمک کنن که تو هم دووم بیاری. یا مثلا میشه خیلی اورژانسی و فوری قید همه چی رو بزنی و بری خوراکی بخری و بشینی پای فیلم یا هرچی که دوست داری. میشه فحش بدی میشه جیغ بزنی میتونی فریاد بکشی و آزادی گریه کنی.

اگه خوش شانس باشی و دوست خوبی داشته باشی میتونی از گزینه‌ی درد دل کردن باهاش لذت ببری ک کمی سبک بشی. 

اگه مثل من سخت گیر باشی توی روابط احساسیت اما آدمی با نیاز به بغل محکم و بوس و نوازش باشی امیدوارم خدا کمکت کنه و آدمش رو داشته باشی چون گزینه بسیار قوی برای رهایی از فکر سویساید قطعا همین میتونه باشه و اگه نداری همچین کسی رو عیب نداره تازه شدی مثل من :)

اوممممم از جمله گزینه های اورژانسی میتونه گاهی حموم رفتن یا تمیز کاری خونه و وسایل یا حتی تعمیر یه چیزی باشه.

گاهی وقتا گوش کردن به درد دل یه آدم گذری و غریبه توی مترو و اتوبوس و حتی مراجعه کننده سرکاری هم کمک میکنه، وقتی میبینی مردم با چه چیزایی دست و پنجه نرم میکنن و بازم تلاش میکنن وطاقت میارن، آروم‌ میشی. 

چون دیدم گفته بودی گزینه مذهبی نگید نگفتم.

ضمنا درنهایت همه‌ی این گزینه های مذکور برای من ناکافی هستن :)

راستی یه کامنت دیگه رو یه پست سفرنامه گذاشتم برات ولی اون پست انگار که دیگه نیست؟

آره خلاصه

میخواستم بگم چقدر خوشحالم برای تغییرات جدیدت و آرزوهای قشنگ برای قلب و روح بالیاقتت:) 

سلام 

آره همونم :دی

یه موقعیت خاصی داشتم حقیقتا، نتیجش غیبت کبری شد. 

عامم ببین یه حرفی دیروز شنیدم به نظرم خیلی خوب بود. 

میگفت که به آدمای خوشبخت اطرافتون نگاه کنین همه از جانب یه کسی حمایت شدن، حالا خانواده و دوستان و...

بعد اون شخصی که منو کمک کرد، راستشو بخوای نمیشه روششو توضیح داد ولی بهترین توصیف اینه که بهم نشون داد خدا دوستم داره و همیشه حواسش بهم بوده و میتونم رابطه دوستانه داشته باشم باهاش، نتیجتا از راه مقدسات کمکم کرد. 

من همیشه تصورم این بود که اول باید درست بشم، دوگانگیای درونیم حل بشن بعد برم سمت خدا(مثل اینکه همیشه تو تئوری گیر کنی و نری سمت عملی قضیه با این تصور که حتما اول باید همه تئوری رو یاد بگیری) ولی خب فهمیدم تو میری سمت خدا و بعد دوگانگیا حل میشن و اصلا برعکس این قضیه نیست. 

در ارتباط با آدم‌ها، از اینکه ببینم آدم‌های اطرافم بهم اهمیت میدن و یک وقت‌هایی حواسشون بهم هست، دلگرم میشه. این حواسشون بهم هست هم می‌تونه جنبه‌های متفاوتی داشته باشه. مثلاً برای من همینکه طرف گاهی پیام میده و چیزی می‌پرسه. چیزی برام می‌فرسته؛ یا میگه کی تهرانی؟ همدیگه رو ببینیم، مصداق این قضیه میشه. 

من خودم نتونستم کاری برای خودم بکنم یه نجات‌دهنده کمکم کرد، تنها کاری که من کردم ادامه دادن تا رسیدن اون بود. خانوادمم راستش نمیتونستن برام کاری بکنن چون دستکمی از من نداشتن.

ببین بعضی وقتها علت میل به خودکشی خیلی عجیب و خاصه، در نتیجه یه آدم دیگه باید کمکت کنه.

از صمیم قلب هم برای تو و هم برای آدمای دیگه‌ای که این مشکلو دارن آرزو میکنم که از این روزهای سخت به سلامت بگذرین و به آرامش برسیم.

مرگ فقط وقتی هدیه‌ست که خودش بیاد سراغت و تو نری دنبالش، اونطوری میشی مهمون ناخونده. 

و یه چیزی بگم عمیق کردن رفاقت با خدا کلید طلاییه این جنگه.

من بدترین روزهای زندگیم وقتی بوده که فکر کردم تو درگاه خدا جایی ندارم و خودمو رونده شده دیدم. بعد که با خدا رفاقت میکنی دیگه نه به رفاقت انسانها نیاز داری و نه زخمت میتونن بزنن. 

یعنی آغوشی بهتر از آغوش خدا هست؟ یعنی تنهایی زیباتر از تنهایی هست که با خدا پر بشه؟

من فقط از همه چیز دست شستم که تهش یه راه بمونه. فقط اونقدر ناامید شدم که تنها نور زندگیم بشه. فقط اونقدر درد کشیدم که تنها درمان ممکنم بشه و اونقدر تنها شدم که آغوش بزرگتری بگیرم.

و اما دعوت که از خودشه، بنده فقط سلامشو باید جانم بگه، روزی هزاربار.

پس آره، در پناه آغوش خودش و بوسه‌ش بشینه رو مرکز قلبت، الهی آمین:)

مرسی که نوشتی اینا رو. منم لازم دارم ازش بخونم و بگم و بنویسم، ولی پسش می‌زنم هی. دمت گرم.

یک چیزی که خیلی مرکزی و اساسیه برای من، اینه که به جای دلیل‌شمردن از چیزهایی که به خاطرشون ادامه می‌دم (که همه‌ش این اضطراب رو بهم می‌ده که کمتر می‌شن این دلایل یا دیگه کافی نیستند یک وقت‌هایی)، به چیزهایی که نمی‌دونم از زندگی تکیه کنم. اینکه موقعیت‌هایی ممکنه پیش بیان که من الآن اصلا تصورشون رو هم نمی‌تونم بکنم؛ راه‌هایی ممکنه باز بشن، با آدم‌هایی ممکنه آشنا بشم، چیزهایی ممکنه برام مهم بشه و به چیزهای تازه‌ای علاقه‌مند بشم برای دنبال‌کردن که الآن ممکنه اصلا نتونم بهشون فکر کنم. 

درباره‌ی ارتباط با آدم‌ها، بغل واقعاً چیز مهمیه و به قدرتمندی اون چیزی بلد نیستم. ولی یک چیزی که سعی می‌کنم رعایتش کنم، مداومت در یک سری ارتباط‌های خاصه. چندنفری هستند که هر روز یا هر دو سه روز به بهانه‌ای باهاشون حرف می‌زنم و یک جورهایی احتیاج دارم که ببینم در زندگی اون‌ها هستم و جایی اشغال می‌کنم. 

یک بعد مذهبی هم داره این قضیه برام که نمی‌دونم بگم یا نه. اینطوریه که در اون گفتگو-دعائه من خیلی واضح و روشن می‌گم این رو و درخواست می‌کنم که دیگه نباشم و وقتی اجابت نمی‌شه، یک همچین معنایی داره برام که اصرار به بودن من یک دلیلی داره احتمالاً و اون چیزهایی که در این رابطه‌هه بودنم رو معنادار می‌کنه، به یادم میان معمولاً. 

حقیقتش من این پست رو به همه پیشنهاد می‌کنم. این روزها لازمه همه درباره خودکشی بیشتر و بیشتر بدونن. یا ممکنه خودشون یک موقع به اون نقطه برسن، یا دست کم کسی رو اطرافشون دارن که افکار خودکشی داره. صحبت کردن درباره‌اش می‌تونه خیلی کمک کنه، هم به کسایی که افکار خودکشی دارن و هم کسایی که ندارن. 

آقا یک چیزی. من Suicidal نیستم، ولی یک مشکل دیگه‌ای دارم که باعث شده بود دیشب نصف شبی پنیک بزنم قشنگ. بعد رفتم توی یوتیوب سرچ کردم ببینم آدم‌های دیگه باهاش چه کار می‌کنن، و همین‌طوری که نگاه می‌کردم و می‌دیدم درسته که خیلی سخته، ولی یک راه‌هایی هم می‌تونه براش وجود داشته باشه، می خواستم از احساس آرامشِ بعد از اون وحشت گریه کنم. این‌ها رو گفتم که بگم به نظرم اینکه در موردش حرف می‌زنی خیلی خیلی چیز ارزشمندیه. اینکه آدم احساس کنه توی تجربه‌ی یک چیزی تنهاست، می‌تونه چندین برابر سخت‌تر کنه همه چیز رو.