نامه‌ی دویست و پنجاه و سوم.
عزیزِ من، وقتی تو خسته، ناراحت، غمگین یا دلخور باشی، منم می‌شم. اگه دستم بهت برسه، سعی می‌کنم یکی بشیم و تقسیمش کنیم با هم و زور می‌زنم که بهتر بشی. می‌تونم بهت پیشنهادِ بغل بدم. اگه هوا گرم بود بستنی می‌خوریم و اگه هوا سرد بود، شیرکاکائو. می‌تونیم با هم یه چیزی بخونیم یا واسه هم چرت و پرت بگیم. می‌تونی از روزها و شب‌هات برام تعریف کنی و برات از روزها و شب‌هام تعریف می‌کنم. شاید دوست داشته باشی عمیق بشیم روی حالت و حرفای فلسفی بزنیم. شاید دنیا باهات بد تا کرده و پر از نفرت شدی و بهم فحشایی بدی که به قد و قواره‌ت نمی‌خوره، ولی عزیزم، می‌دونی که من فقط قربون صدقه‌ت می‌رم و از خوشگلی‌ت تعریف می‌کنم و هرچند نمی‌دونستم قراره امروز ببینمت، ولی صبح این لقمه‌های کاکائو رو درست کردم، فقط به خاطرِ تو. عزیزِ من، شاید بار اولیه که همدیگه رو دیدیم ولی من طوری بهت سلام می‌کنم که بفهمی خوشحالم از این که می‌بینمت و طوری باهات خداحافظی می‌کنم که بدونی حتی اگه آخرین باری باشه که همدیگه رو می‌بینیم، دلم می‌خواد بدونم که شیش‌دنگ مراقبِ خودت و قلبتی. این باعث می‌شه شبیه آدمای الکی و قلابی به نظر بیام، نه؟ نمی‌دونم باید چی کارش بکنم، ولی تو می‌دونی که واقعیه. بگذریم. عزیزم، می‌دونی که خیلی وقته که کمتر پیش می‌آد که خودم، چیزی رو عمیق حس بکنم، ولی وقتی خنده و ذوق کردنِ تو رو می‌بینم، یادم می‌آدش که این خندیدنِ توئه که به زندگی رنگ می‌ده، و این ذوق کردنِ من از خنده‌ی توئه، که به زندگی معنی و هدف می‌ده. به هرحال، عزیزترینم، می‌دونی که هر کاری بلد باشم می‌کنم، برای این که بهتر باشی، نه چون عاشقتم، که هستم، ولی چون حالِ بهترِ تو، یعنی حالِ بهترِ من. و می‌دونی عزیزترینم، از چشمای هرکسی می‌شه فهمید که بهتر شده، یا داری گل لگد می‌کنی.
عزیزِ من، ولی می‌دونی که وقتی مجازی باشه، نمی‌دونم دارم همه چیز رو بدتر می‌کنم، یا دارم گل لگد می‌کنم، یا حالت بهتره. عزیزم، بلد نیستم. حالم بد می‌شه، حالم به هم می‌خوره.
از: گرگِ دهن آلوده
به: گرگِ یوسف ندریده
پی‌نوشت: عزیزِ من، شاید ندونی ولی مشکلی ندارم، با این که گاهی واقعا خسته، ناراحت، غمگین یا دلخور باشم. ولی می‌دونی که حالم به هم می‌خوره از این که قدیم‌ترها خستگی، ناراحتی، غمگین یا دلخور بودنم رو، با ابزارهای دنیای مجازی ابراز می‌کردم، و دنبالِ این بودم که به واسطه‌ی همین ابزارها هم، رفع‌ش بکنم. واسه‌ی همینه که دارم تلاشم رو می‌کنم که دیگه نه حالِ بدِ خودم رو بیارم توی مجازی، نه درگیر حالِ بدِ کسی بشم توی مجازی.
پی‌نوشت دو: مهم نیست که هستیم یا نیستیم. مهم اینه که اون‌قدر بهش تظاهر کنیم، تا بشیم.
- جمعه ۲۶ خرداد ۰۲